Reporterka łapie za męski mikrofon / Epizod 27 Adam

Onegdaj było tak w Londku Zdroju iż każda laska która poruszała się po ulicach bez męskiego opiekuna, była zobowiązana do noszenia przy sobie garści dziegciu i żeń-szenia oraz kłębek zwiniętego sznurka do snopowiązałek. Sznurek w czasach wiktoriańskich był towarem deficytowym, a że po ulicach krążyło wielu chcących zakupić ów sznurek podchmielonych natarczywych rolników, toteż zobowiązano samotne kobiety do noszenia takich materiałów przy sobie. Kiedy jakiś upierdliwy rolnik namolnie miałby chcieć zaciągnąć do łóżka - kobieta wręczałby mu sznurek od snopowiązałki i był już spokój. Żeń-szeń miał służyć jednak na pobudzenie przyrodzenia mężczyzny, który napatoczył się samotnej kobiecie, która z miłą chęcią chciałaby się w szybki sposób zapoznać z przechodniem. Takim to starodawnym sposobem także i ja postanowiłam napatoczyć się jakiemuś kochasiowi. Z tego też względu zaczęłam swą wędrówkę w londyńskim metrze. Nagle odwróciłam się i postanowiłam zagrać rolę polskiej dziennikarki, która poszukuje wysportowanego, mężnego Polaka, który w Londynie zarabia na podwiązki i damskie łaszki wieczorem chętnie zakładanymi do knajpy. Udało mi się zwabić Adama, który na co dzień zajmuje się obserwacją ptaków, rozmyślaniem nad sensem życia owadów i cyklicznymi ruchami wody. Kiedy wróciłam z łazienki w sexi łaszkach, a Adaś poszedł do kibla, legendarnym sposobem wrzuciłam mu trochę zmielonego żeńszenia do kawy. Skończywszy konsumpcję kawuni nagle Adamowi samo z siebie zaczęły pęcznieć spodnie w okolicy łączeń nogawek. Rzucił się zatem ten pizdoliz na cipkę mą łysą i język jego długi czerwony giętki począł tarmosić mnie od środka wylizując najdalsze zakamarki koło punktu G. Ot i tak dzięki Adamowi mogę stwierdzić iż dusza pizdolizania w narodzie nie wygasła!